Moestuinen in de Wageningse Eng

Ten oosten Wageningen vinden we de Wageningse Eng. Dit is een zeer oud landbouwgebied waar eertijds de bewoners van Wageningen en omgeving hun akkerbouwproducten verbouwden. De Eng is zandgrond maar heeft een humuslaag van wel een meter. Onze voorouders staken plaggen in het hoger gelegen bosgebied van Wageningen-hoog en brachten dat als bemesting op de Eng. Het is een oude veldnaam die in de omgeving meer voorkomt. Zo vinden we in Ede de Maander Eng en het Maanderzand. De Wageningse Eng is nu gedeeltelijk weiland maar overal zie je volkstuinen van Wageningers, die groenten verbouwen op de vruchtbare humuslaag. Door de Eng en aan de rand ervan lopen wegen, waarvan het tracé al heel oud moet zijn. Langs de rand van de Wageningse Eng loopt de Diedenweg (dodenweg) die uitkomt bij een begraafplaats. 

De Geertjesweg

Dwars door de Eng loopt oost- west de Geertjesweg, ook een heel oude weg, die verder gaat in de hoger gelegen bossen en uitkomt bij café- restaurant Nol in t' Bos. Dit gebied werd al in pre-historische tijden bewoond. Op de kruising van de Diedenweg en de Geertjesweg zijn bijzondere archeologische vondsten gedaan. Hier bevond zich een grafveld dat in gebruik was van de vierde tot de negende eeuw. Er werden bij verschillende opgravingen die in de loop van de tijd plaatsvonden meer dan 900 graven gevonden en allerlei voorwerpen die aan de doden werden meegegeven. 

Meer informatie vindt u op de website van de Casteelse Poort, het museum in Wageningen. Ook de krant de Veluwepost heeft een pagina aan de grafvelden gewijd. Maar vele eeuwen voor de bovengenoemde grafvelden werden aangelegd woonden hier al mensen. Dit blijkt uit de vondst van de zogenaamde Wageningse bronsschat. In 1840 vond een boer in de Wageningse Eng bij het planten van een eikenheg vele bronzen voorwerpen. Een stenen en ene bronzen bijl, een hellebaard, klinknagels en armbanden en nog andere voorwerpen. Deze bronsschat bevindt zich nu in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden. Het betreft voorwerpen uit de periode van 2150 tot 1850 v Chr. Mogelijk was de schat een soort bronsoffer in de omgeving van grafvelden.